In de Cunerakerk staat een van de weinig goed bewaarde doksalen van Nederland. Een doksaal is een afscheiding tussen koor en middenschip, opdat de kerkelijke rituelen zich grotendeels aan het oog kunnen onttrekken van de gewone kerkgangers. De meeste doksalen zijn verdwenen in Nederland onder invloed van de beeldenstorm en gewijzigde opvattingen over de katholieke eredienst.
Het in ca 1550 vervaardigde doksaal is een prachtig voorbeeld van renaissancistische beeldhouwkunst. Het is rijk gedecoreerd en een blikvanger in de verder sober ingerichte Cunerakerk. Het bouwwerk bestaat uit bakstenen muur en een arcade met drie rondbogen gesteund door marmeren zuilen. Daarboven bevindt zich een tribune met een balustrade. De voorkant is versierd met figuren (hermen), die de vergankelijkheid van de mens verbeelden. In de hoeken boven de bogen zijn allegorische figuren van deugden afgebeeld. Maar de beeldenstorm heeft ook helaas zijn sporen achtergelaten: de reliëfs onder balustrade zijn weghakt omdat het protestantisme geen afbeeldingen duldden van Bijbelse figuren. Deze reliëfs zijn deels vervangen door modernere sculpturen.
Vanaf de Hervorming verloor het doksaal zijn betekenis en werden de kerkdiensten gehouden in het middenschip. Maar kennelijk hadden de hervormingsgezinden geen moeite met het doksaal en kon men het koorgedeelte gebruiken als opslag. Daardoor mogen wij ons gelukkig prijzen met het behoud van dit bijzondere kunsthistorisch kunstwerk.
Bron: Het doksaal van de Cunerakerk in Rhenen, Anton van Run, 2019, Uitgevrij Matrijs, Utrecht.