Een welkom door Bartho.
De jarige vandaag was Ben van Laar en werd luidkeels toegezongen.
Na enkele mededelingen: niet voor 15 april de mogelijkheid van trakteren, uitkijken wat je op social media zet (boetes voor oneigenlijk gebruik) en een oproep van Hennie Boor (overname van een boerenbedrijf door dochter).
De film opgenomen door Bartho in de Westpoort begon met een kleine inleiding en een vraag: Wat neem je mee in je koffer als je op reis gaat? Verhalenverteller Eric Borrias had “Muis” en kon het verhaal beginnen. Hij maakt op toneel alleen gebruik van een houten krat, een kruk en niet te vergeten zijn koffer.
Mijn pop huilt ’s nachts is het waargebeurde verhaal van George en Ursula Levi, twee joodse kinderen in Duitsland die vlak voor de Tweede Wereldoorlog begint door hun ouders naar Nederland worden gestuurd in de hoop dat ze daar veilig zijn. Met niet meer dan een koffertje en elkaar, George is 9 jaar Ursula 4. Zij komen eerst in een “vluchtelingenkamp” in Rotterdam en daarna in een katholiek kindertehuis in Brabant. Ondanks hun Joods zijn, worden ze gedoopt en min of meer katholiek opgevoed. Hoe ongewoon ook, het zal uiteindelijk hun leven redden. Dankzij de inzet van ene meneer van Mackelenberg worden ze als “ half Jood” geregistreerd. In juni 1943 worden alle kinderen uit kamp Vught met een speciaal “kindertransport” afgevoerd. Bijna niemand zal dat transport overleven. Doordat ze half Jood zijn ontkomen de kinderen aan dit transport. Beide worden echter in Vught voor een enorm dilemma gesteld, zeker voor zulke jonge kinderen. De avond voor het kindertransport wordt Ursula gevraagd haar popje weg te geven aan een meisje dat wel mee moet. Ze weigert omdat ze haar pop niet kan missen. Na de oorlog zal deze beslissing haar lang achtervolgen. Haar broer George wordt voor een vergelijkbare keuze gesteld, wanneer een vrouw, die enigszins voor hen zorgt, op transport wordt gezet. Ze beweert onmisbaar te zijn voor de kinderen. Als George gevraagd wordt of dat zo is, antwoord hij ontkennend, bang als hij is, dat hij en Ursula dan wellicht ook op transport moeten. Ook deze keuze draagt hij de rest van zijn leven mee. Uiteindelijk weten de kinderen Vught, Westerbork en Bergen Belsen te overleven. Ze worden door de Russen bevrijd, keren eerst terug naar Nederland naar de familie van Mackelenberg en vertrekken daarna naar familie in Amerika, waar ze nog steeds wonen (Ursula is in 2018 overleden). Hun beide ouders hebben de oorlog niet overleefd.
Eric sluit af met het laten zien van foto’s en de aanwezigen werden nog in de gelegenheid gesteld om vragen de stellen. De aanwezigen in de zaal (sociëteit) waren vol aandacht voor dit bijzondere verhaal.