Vandaag worden we door Rien Pater meegenomen in een uiterst boeiende presentatie over het zwerfstenen eiland Maarn. De geschiedenis begint in de voorlaatste ijstijd waarbij de Utrechtse heuvelrug gevormd werd door gletsjers afkomstig uit Scandinavië, in het bijzonder het huidige Zweden. Bij het opschuiven van de ijsmassa’s tot wel 100 meter hoog werden ook zwerfstenen meegenomen in de zandheuvels die nu nog de Utrechtse Heuvelrug vormen.
Toen in de 19e eeuw, onder aansporing van koning Willem 1, de eerste spoorlijnen werden aangelegd in Nederland, moest voor de lijn Utrecht Arnhem Oberhausen de Heuvelrug doorstoken worden ter hoogte van het dorp Maarn. Deze werkzaamheden werden volledig met de hand verricht op het laagste punt in het landschap. Hierbij kwamen grote massa’s zand beschikbaar, in eerste instantie vooral geschikt bij de aanleg van de spoorlijn zelf, maar al snel ook voor werkzaamheden elders in het land. Een verdienmodel was geboren. Bij deze werken kwamen uit het zand zwerfstenen in alle soorten en maten tevoorschijn, van graniet tot zandsteen, en alle variëteiten daartussen. Deze werden als lastig ervaren en daarom tijdelijk terzijde geschoven. Een van de stenen is nu nog te vinden aan de westzijde van de gemeente Rhenen Het terrein van de zandafgraving bij Maarn werd in de loop van de jaren gebruikt als rangeerterrein (met draaischijf voor locomotieven) voor de spoorwegen, als oefenterrein voor defensie en nog later als industriegebied. ook hoogspanningsmasten doorkruisten het gebied. Nadat al deze activiteiten niet langer van belang werden geacht voor deze locatie, werd besloten de voormalige zandafgraving, inclusief de ontstane plassen, in te richtten als natuurgebied. De hoogspanningsmast op het terrein was inmiddels door alle afgravingen blijven staan op een eiland, omringd door zandwinningsplassen. Besloten werd het eiland zelf te voorzien van een kunstwerk in een windroosmodel gemaakt van de eerder genoemde zwerfstenen. In dat hele traject werd het eiland door het provinciebestuur voorzien van de status “Aardkundig monument”. Het werd daarmee toegevoegd aan het illustere rijtje monumenten genaamd de Zuidflank van de Grebbeberg en de Soester Duinen. Het resultaat was een prachtig samenspel van historie, natuur en cultuur, alles op deze plaats, nog steeds te bezichtigen, al dan niet onder deskundige begeleiding van de betreffende kunstenaar.
Tot slot werden ter illustratie ook nog twee korte filmpjes getoond over hetzelfde onderwerp.
Het was weer een geweldige bijdrage van Rien Pater, die ons op onnavolgbare wijze van het begin tot het einde geboeid hield.